او پیش از عملی شدن تصمیمش ابتدا باید با رام امانوئل نماینده شیکاگو در مجلس نمایندگان دیدار کرده و به نوعی گزینش می‌شد.
امانوئل مسؤول برنامه‌های حزب دموکرات در انتخابات ماه نوامبر است و در واقع کمیته‌ای یک نفره را برای گزینش نامزدها تشکیل می‌دهد.
برنر قبلاً شنیده بود که اکثر کاندیداهای انتخابات، جلسه با امانوئل را با چشمان گریان ترک می‌کنند، اما فکر نمی‌کرد که او تا این حد بی‌رحم باشد. امانوئل برای خود فهرستی از پرسش‌هایی دارد که آن را بلند مطرح می‌کند.
یکی از این پرسش‌ها این است که: «آیا اصلاً این فرد ارزش سرمایه‌گذاری وقت من و پول خوب را دارد؟»
برنر در انتهای همه پرسش‌هایش، از امانوئل درباره نظرسنجی‌ها، مشاوران انتخابات و بودجه آن، درباره چگونگی رفتار و موضع‌گیری در برابر فرد شماره یک کشور (رئیس جمهور) پرسید و امانوئل پاسخ داد: «باید دید.»
برنر در منطقه‌ای نامزد انتخابات شده است که از حومه ثروتمند سیاتل تا مزارع پای کوه رانییر را دربرمی‌گیرد. او بعد از قبول شدن در جلسه گزینش حالا بخشی از تلاش نفسگیر چندماهه دموکرات‌ها برای بیرون راندن جمهوریخواهان از جایگاه چندین ساله‌شان در رهبری کنگره است.
شعار دموکرات‌ها در این انتخابات «باز پس گرفتن کنگره» است. تعداد نامزدهای این حزب برای انتخابات میان‌دوره‌ای ماه نوامبر، هفت عدد بیشتر از تعداد کرسی‌هایی است که حزب دموکرات برای به دست گرفتن کنترل مجلس نمایندگان به آن نیاز دارد.
امانوئل وظیفه دشواری دارد اما با مشکل مهمی هم روبه‌رو است. عنوان او رئیس کمیته تبلیغات انتخابات کنگره حزب دموکرات است.
رهبر حزب دموکرات در کل کشور، هوارد دین، نامزد سابق انتخابات ریاست جمهوری و فرماندار ورمونت است که هیچ‌گاه تلاشی برای ملایم کردن مواضع لیبرال خود انجام نداده است، حتی در شرایطی که امانوئل و تیم تبلیغاتی دموکرات‌ها تلاش می‌کنند که موضعی میانه اتخاذ کنند.
امانوئل حتی اخیراً آگهی‌های رادیویی را در ایستگاه‌های رادیویی مسیحی‌ها خریداری کرده تا به دموکرات‌های ریگانی یادآوری کرده باشد که زمانی دموکرات بوده‌اند.
با مطرح شدن بحث ترمیم قانون اساسی در سنا و ممنوعیت ازدواج همجنس‌گرایان، دموکرات‌های کنگره با کم‌اهمیت جلوه دادن این موضوع در مصاحبه‌های مطبوعاتی‌شان تأکید کردند که کشور مشکلات مهم‌تر و بزرگ تری دارد. اما «دین» بیانیه‌ای آتشین در حمایت از آزادی همجنس‌گرایان صادر کرد.
در پی این اعلام حمایت، سیل پیام‌ها در حمایت از حق همجنس‌گرایان به سایت‌های اینترنتی دموکرات‌ها سرازیر شد.
بعضی می‌گویند پیروزی حزب دموکرات به وحدت دموکرات‌ها بستگی دارد. این وحدت، همان ویژگی منحصر به‌فرد جمهوریخواهان اطراف بوش است.
با این حال حتی آرمان پیروزی بزرگ در انتخابات ماه نوامبر، دموکرات‌ها را از پراکندگی ایدئولوژیک و استراتژیک باز نداشته است.
در شرایطی که نامزدهای دموکرات کنگره می‌دانند که محدودیت‌های هزینه‌ای، موضوعی مورد حمایت رأی‌دهندگان آمریکایی است، بسیاری از دموکرات‌ها همچنان از سیاست‌های هزینه‌ای دولت بوش در دوران کسری بودجه حمایت می‌کنند.
دموکرات‌ها چنان بر سر عراق اختلاف نظر دارند که نانسی پلوسی رهبر اقلیت در مجلس نمایندگان نتوانست هیچ پاسخی به سخنرانی سالانه رئیس جمهور در زمستان گذشته تهیه و ارایه کند.
به همین دلیل از سر ناچاری به سراغ تیم کین نماینده ویرجینیا رفت که بیشتر به خاطر نظراتش درباره ترافیک و مشکلات حومه شهری شهرت دارد تا امنیت ملی.
دموکرات‌ها اخیراً زیان‌های این اختلاف نظر را دریافته و گام‌هایی برای رفع آن برداشته‌اند.
بعضی رهبران دموکرات به مطبوعات گفته‌اند که در هفته‌های آینده این حزب درباره چند موضوع از جمله افزایش حداقل دستمزد و افزایش وام دانشجویی به توافق می‌رسند.
این همان موضوعاتی است که برای رأی دهندگان اهمیت زیادی دارد. کاندیداهای دموکرات این دوره از انتخابات باید نظر واحد خود را درباره چندین موضوع با امضای فهرستی به نام «شش در 2006» اعلام کنند.
«دین» می‌گوید حزب دموکرات باید به مسیحی‌های دوآتشه نزدیک شود. او می‌خواهد نظرات طبقه کارگر را منعکس کند که بیشتر از دیگر طبقات جامعه آمریکا به موضوع ارزش‌ها اهمیت می‌دهند.
«پلوسی» وعده داده است که در صورت به اکثریت رسیدن دموکرات‌ها در کنگره، لوایحی با همین مضامین به تصویب خواهد رسید. اما این فشار برای وحدت و یکپارچگی درون حزب دموکرات، تنش‌های موجود میان رهبران این حزب را برطرف نکرده است.
دموکرات‌ها نگران پیامدهای درازمدت تبدیل شدن «پلوسی» به چهره اصلی حزب دموکرات در میان افکار عمومی هستند. جمهوریخواهان پلوس را لیبرال سان‌فرانسیسکو می‌خوانند اما نزدیکان و دستیارانش به او لقب «مادر بزرگ کلیسارو صاحب پنج فرزند» داده‌اند.
روابط میان امانوئل و پلوسی همواره محترمانه بوده، اما هیچ‌گاه گرم نبوده است. نمایندگان سیاه‌پوست و اسپانیایی‌تبار مجلس نمایندگان چنان از بی‌میلیِ امانوئل برای مشارکت دادن آن‌ها در این انتخابات سرخورده شده‌اند که بی‌درنگ به سوی پلوسی روی می‌آورند.
در همین شرایط، پلوسی و امانوئل با یکدیگر هم پیمان شده‌اند تا «دین» را برای متوقف کردن هزینه‌ها و به خدمت گرفتن تعداد زیادی مشاور در ایالات مختلف، متقاعد کنند.
امانوئل و پلوسی می‌خواهند در این انتخابات، استراتژی جمهوریخواهان را به کار بگیرند و پول‌ها را برای یکی دو ماه آخر انتخابات جمع کنند. «دین» می‌گوید که به فراتر از انتخابات 2006 فکر می‌کند و تاکنون دموکرات‌ها چنین برنامه درازمدتی نداشته‌اند.
اتفاق دیگری که اوج اختلافات میان رهبران دموکرات را نشان داد، شکست جوزف لیبرمن در دور مقدماتی انتخابات درون حزبی دموکرات‌ها برای معرفی نامزدهای نهایی ماه نوامبر بود.
این اولین بار بود که یک سناتور در هنگام مسؤولیتش در دور مقدماتی انتخابات درون حزبی از یک فرد ناشناس شکست می‌خورد. بعد از این شکست، لیبرمن اعلام کرد که به عنوان نامزد مستقل در انتخابات نوامبر شرکت می‌کند.
حمایت لیبرمن از جنگ عراق و دولت بوش دلیل بیرون راندن او از حزب دموکرات است. ایالت «کانکتی کات» جایی که لیبرمن سناتور و نامزد انتخاباتی آن است به شدت با جنگ عراق مخالف است.
سال گذشته جورج بوش در پایان نطق سالانه‌اش در کنگره، هنگامی که می‌خواست از صحن مجلس خارج شود بر گونه لیبرمن بوسه زد.
بسیاری می‌گویند این برای لیبرمن بوسه مرگ بوده است. رقیب انتخاباتی لیبرمن در تبلیغات اولیه خود در ایالت کانکتی‌کات بارها تصویر این بوسه را از تلویزیون پخش کرد. کانکتی کات یکی از تعیین‌کننده‌ترین ایالات آمریکا در انتخابات است.
بوش در هر دو انتخابات سال‌های 2000 و 2004 با رقم بالایی در این ایالت شکست خورد. بنابر این طبیعی است که یک نامزد حامی بوش شانسی برای پیروزی در این ایالت نداشته باشد.
این شکست، پیام بزرگی برای هیلاری کلینتون داشت. لیبرمن یک دموکرات معمولی نبود. او در سال 1998 در روزهایی که دموکرات‌ها به خاطر رسوایی اخلاقی بیل کلینتون با بحران روبه‌رو شده بودند، به شدت از این اقدام برنامه‌ریزی شدۀ رئیس جمهور انتقاد کرد.
دو سال بعد، او در کنار ال‌گور و به عنوان نامزد معاون اولی رئیس جمهور وارد عرصه انتخابات ریاست جمهوری شد. اما اکنون دموکرات‌ها او را غیرقابل اعتماد می‌دانند.
بسیاری از تحلیلگران بر این باور هستند که این اتفاق، سرنوشت حزب دموکرات و حتی انتخابات ریاست جمهوری 2008 آمریکا را رقم خواهد زد.
جنگ برای آمریکایی‌ها نماد و برآیند همه اقدامات و رفتارهای جناح راست حاکم در این کشور است. آمریکایی‌ها در واقع با اظهارنظر درباره جنگ، درباره جمهوریخواهان و سیاست‌های آن‌ها اظهارنظر می‌کنند.
لیبرمن هم در این رقابت انتخاباتی بیشتر یک نماد است تا فرد. او یکی از 29 سناتور دموکراتی است که به جنگ رأی مثبت دادند. بعضی از آن‌ها در سه سال گذشته ابراز پشیمانی کردند.
اما اکثریت آن‌ها مانند لیبرمن بر حرف خود پافشاری کردند. اما لیبرمن با بیشترین دردسر روبه‌رو است؛ چون یک گام جلوتر رفت و گفت که وقتی بحث جنگ در میان باشد، حزب اقلیت حقی برای مخالفت ندارد.
او در نوامبر گذشته در روزنامه وال استریت نوشت: «اکنون زمان آن رسیده که دموکرات‌ها بپذیرند بوش تا سه سال دیگر فرمانده کل است و در جنگ، ما نباید به قیمت امنیت ملی‌مان اعتبار رئیس جمهور را زیر سؤال ببریم.»
نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد بیش از نیمی از آمریکایی‌ها سیاست‌های بوش در عراق را قبول ندارند، یا از تعیین جدول زمانی برای خروج فوری نیروهای آمریکا از عراق حمایت می‌کنند، یا بر این باورند که کنگره به اندازه کافی بر کار رئیس جمهور در جنگ عراق نظارت ندارد.
منابع: گاردین، 7 آگوست
بی‌بی‌سی، 19 آگوست
تایم، 4 ژوئن
